Coachverslag Europese Kampioenschappen 2012 te Sofia, Bulgarije
I've started taking prednisone 3 weeks ago for an allergy to house dust mites, and for a sinus infection. You ricetta x cialis should take this medicine for at least three days. In fact, we thought that the mite problem had resolved itself.
The next time you run across a product that you like that is low priced, check out the price in comparison to a competitor’s. In the us, the first brand is novarel and levitra in der apotheke kaufen Mala the second is novella. They’ve been in this country for so long, they have a vested interest in keeping their people here.
Normaal gesproken eindig je een verslag door aan het eind iedereen te bedanken, maar het leek ons een goed idee dit eens om te draaien. Wij willen dan ook een ieder, deelnemer, official, scheidsrechter of supporter uit de grond van ons hart bedanken voor een fantastische week.
Onze deelnemers kunnen we alleen maar complimenten geven voor hun inzet, toewijding, vechtlust, veerkracht, maar vooral hun discipline. Wij hadden een makkie met deze jonge groep.
Om ons heen ongedisciplineerde Russen, Oekrainers en Grieken die het voordringen tot een Olympisch onderdeel hebben verheven. Nee, niet onze jongens en meiden. Die zijn gelukkig te bescheiden daarvoor. En als we dan eens last hadden van Grieken die een bus wilden inpikken of Russische bimbo’s die onze taxis wilden kapen, dan werden die fijntjes door één van de coaches op hun nummer gezet. Ook leuk om te doen.
Maandag 14 mei verzamelden we redelijk vroeg op Schiphol en iedereen was op tijd. Deelnemers in selectie-trainingspak, scheidsrechters in navy blue.
Na een voorspoedige vlucht kwamen we aan in Sofia en nadat we de koffers hadden opgehaald werden we door de organisatie naar het hotel gebracht. Samen met sabum Paul en Els moesten we zoals gebruikelijk de inschrijving controleren bij de organisatie en de rest van het geld overhandigen.
Vervolgens konden we inchecken en aangezien van tevoren de kamerindeling gemaakt was, verliep ook dat vlotjes.
Daarna de weging en daar kregen we de complimenten, aangezien iedereen keurig op gewicht was. De vele uren training , strenge maaltijdvoorschriften en lijfstraffen waren dus niet voor niets geweest.
Vervolgens zijn we naar een om de hoek gelegen winkelcentrum gegaan om daar bij de Billa supermarkt, fruit, drank, koek etc te halen voor de eerste dagen.
En op zoek naar wat te eten, kwamen we terecht in een eettent waar Hendry met gebarentaal duidelijk wist te maken dat hij een tosti wilde. Is niet mogelijk om dat in woorden uit te drukken, dus vraag het hem maar eens als je hem tegen komt.
Aangezien daar in het hotel geen gelegenheid voor was had iemand, volgens mij Simon, geregeld dat we de volgende dag in een zaal in de sporthal konden trainen en dat hebben we dan ook gedaan. Lekker een uurtje los op de handpads samen met onze vrienden uit Noord-Ierland en daarna werd de groep nog even onder handen genomen door sabum Chris met tuls.
Ondertussen werden de eerste toernooi-uitdrukkingen geboren: de tokkebroek van sabum Chris . Hard nodig omdat heel Sofia bezaaid is met paaltjes. Soms bruin en soms zwart-wit en dan heetten ze ineens weer zebrapaal.
In het Bulgaars zit niets herkenbaars, maar in de taxi hoorden we op de radio ineens “strakstrak” en toen we dat nadeden moest de chauffeur vreselijk lachen. Geen idee waarom, maar was een grappig moment.
Na de training hebben we heel brutaal al een kijkje in de zaal genomen, een splinternieuw stadion met 12.000 zitplaatsen, erg indrukwekkend dus.
Verder hadden alleen wij coaches nog een belangrijke taak nl het bezoeken van de coachmeeting en zoals altijd dezelfde coaches met op- en/of aanmerkingen, maar wel terecht. Er moest bij het sparren nu een gesprongen 180 graden trap gemaakt worden per ronde. Hoefde niet raak te zijn, maar de intentie daartoe moest er wel zijn. De matter zou dan zijn hand opsteken, dat de trap gemaakt was en de jury president moest dat dan akkoord bevinden. Als de trap niet gemaakt werd, was de consequentie 2 punten aftrek en dat tikt aan. Dat is onze mensen gelukkig niet overkomen.
De loting zou pas later volgen.
Het hotel was netjes, alhoewel het niet bepaald in de mooiste buurt van de stad was gelegen. De kamers waren groot zat, voorzien van een ligbad, goede bedden en voldoende kastruimte. Wel opvallend, dat deelnemers en scheidsrechters in hetzelfde hotel zaten.
Ook het eten viel niet tegen. Iedere dag gelukkig wat anders en af en toe zelfs heel lekker. Als drank thee en iets wat voor koffie door moest gaan, appelsap met de kleur van slootwater (wel lekker overigens) en een sapje met een fluoriscerende kleur, door ons de chemische gele genoemd. Maar ook best lekker.
Nadeel van dit hotel was, dat alle deelnemers hier zaten en dan zijn vier liften wel heel erg weinig.
Beneden in het hotel een zwembad in 1000 en 1 nacht sferen, sauna’s, fitness-ruimte etc. We zijn met z’n allen gaan zwemmen en daar was een badmuts verplicht. Sommigen kochtten er eentje, maar anderen namen de badmuts vanuit de kamer mee, een soort boterhamzakje waarmee je leuke trucs kon doen, zoals op je hoofd zetten, over je neus trekken en dan onder water opblazen zodat het als een raket uit het water schoot..
Op woensdag de openingsceremonie en dat dat vaak folklore is, zal duidelijk zijn. Dit keer een krijsende vrouw die met het weggooien van haar drumstokjes bijna een cameraman blind maakte en een stuk of zeven kerels die met opgetuigde kerstbomen op hun hoofd kniebuigingen stonden te maken. Geen idee waar het over ging, maar het verheugde de feeststemming in onze groep enorm.
Wij moesten vier van onze mensen aanwijzen voor de openingsceremonie en kozen voor Roy, Kim, Hendry en Colin, omdat op deze wijze alle scholen en alle leeftijden vertegenwoordigd waren. Zijn mooie foto’s van gemaakt. Dat stelletje liep er mooi bij.
Het toernooi was begonnen, eindelijk en het was de beurt aan Kim, Roy en Ken bij tuls. Zowel Kim als Ken gingen in de fout in hun tul en dan kun je het vaak wel vergeten, maar verder kreeg Dana van diverse kanten de complimenten dat ons niveau zo enorm gestegen is.
Ook Roy verloor de eerste ronde en wel met 5-0, complete nonsens in onze ogen, maar wij zijn helaas geen scheidsrechters. Hij liep echt heel netjes en zal alleen moeten leren te ontspannen op de juiste momenten, maar dat is Roy wel toevertrouwd.
De middag was ter vrije besteding en we wisten dat er op loopafstand een KFC zat. Dus met z’n allen een beetje kip scoren en daarna een wandeling door de stad. Niet echt een mooie stad, beetje droeftoeterig en vooral de mannen zagen er uit of we in een goedkope maffia-film terecht waren gekomen. Verder veel zwerfhonden, die er overigens niet slecht verzorgd uitzagen. Ikzelf (rob dus) werd nog aangesproken door een vrouw met een enorme pruik op, die beweerde dat ze ons nodig had aangezien ze twee weken daarvoor nodig geprobeerd hadden haar in het hoofd te schieten.
Gelet op de stank die ze verspreidde hadden we de indruk dat het misschien iemand van de gemeente-reiniging was geweest, die de poging had ondernomen.
Op donderdag mocht Colin het spits afbijten. Helaas slaagde hij er niet in goud te bemachtigen o.a. door een hapering in een tul. Jammer, maar het eerste zilver was binnen.
Ook Hendry, Huberto en Eliza overleefden de eerste ronde niet. We weten waar we aan moeten werken en dat gaan we dan ook doen.
En ja, toen was ik eindelijk zelf aan de beurt. Met sparren dan. Eigenlijk zou ik na Estland niet meer knokken, aangezien bij een operatie aan mijn rechterknie bleek, dat daar bijna geen kraakbeen meer in zat.
Maar toen Herman Ton me vroeg om mee te doen, stak mijn favoriete Tenet, baekjool boolgool, de kop op en wist ik ook Colin te porren. Helaas kon Herman niet mee, maar wij trainden stug door.
Een poule van 10 man, dus flink aan de bak. De eerste ronde een vrijloting, de twee ronde een Noor. De partij verliep goed en ik won met 4-0 maar ik gleed door de gladde matten weg en dat ging dus niet goed met mijn knie. De tweede partij won ik met 2-1 tegen een veteraan uit de Oekraïne. Ik kreeg 5 minuten om te herstellen voor de finale, maar mijn knie vond het welletjes zo. Moest dus helaas opgeven en daar baal ik nog steeds van. Maar zilver nummer 2 was binnen.
Gelijk na mij Colin in de klasse veteranen Goud boven 90 kilo. Een oude bekende, de Bulgaar die vorig jaar van sabum Paul had gewonnen, een goedlachse sportieve reus. Colin opende goed, heeft ook de hele tijd voor gestaan, maar gaf de partij in de laatste seconden jammergenoeg uit handen, ook door een derde waarschuwing en dus een minpunt. Heel spijtig, maar wel het derde zilver.
Ook de donderdagmiddag was er geen programma dus hadden we in het hotel een plek gevonden om te trainen. De groep kon onder leiding van sabum Dana en sabum Joop nog even los gaan op de kussentjes om daarna met z’n allen nog het zwembad in te duiken. Daar heb ik samen met Hendry vol bewondering naar de hele groep zitten kijken, toen ze meededen aan de aquarobics. Daarna nog met een paar een bezoekje aan de sauna gebracht. Douchen, eten en bijtijds naar bed voor het sparren op vrijdag.
Kim maakte haar debuut op een groot toernooi en dat heeft ze zeer verdienstelijk gedaan, ondanks dat ze stijf stond van de zenuwen. Onder het toeziend oog van haar trotse ouders zette ze een prima partij neer en knokte zich, ondanks een aardige trap op haar hoofd, goed terug in de wedstrijd. Net niet voldoende helaas, maar Kim, onze complimenten.
Ken en Roy deden eigenlijk wat we van ze verwachtten, vechten als leeuwen tegen tegenstanders, die later prijswinnaars werden. Beiden kenden geen angst, maar pakten onnodig veel treffers en die moet je allemaal weer terug verdienen. Maar allebei een hele mooie ervaring rijker en een partij om met trots op terug te kijken.
Mike draaide een solide partij en kreeg in het begin een harde dwit op zijn kaak, waardoor hij even zijn mond niet dicht kreeg en geloof me, dat is voor zowel deelnemer als coach heel erg schrikken geblazen. Maar hij wilde absoluut door, tekenend voor heel veel veer- en wilskracht. Goeie pot maar helaas verlies.
Huberto was vlak voor het toernooi 18 geworden en was derhalve senior. Hij moest tegen een ervaren Duitser met een Griekse naam op een mat die zo glad was als het Thialf. Ondanks de truc met de cola onder de voetzolen gleed Huberto constant weg tijdens de jacht op zijn tegenstander. We kunnen niet anders zeggen, dan dat hij een zeer goed debuut maakte als senior, maar net niet goed genoeg.
Tegelijkertijd werkte Hendry onder leiding van Dana zijn eerste partij af tegen een Noord-Ier en won overtuigend met 4-0. Toen hij ook zijn tweede partij tegen een Kroaat zeer overtuigend won, was eremetaal al zeker, maar wat zou de kleur worden.
De halve finale tegen een Rus, een heel beweeglijke tegenstander, maar niet opgewassen tegen Hendry in deze vorm. Vlak voor het eind had de Rus twee waarschuwingen staan en toen wij met z’n allen schreeuwden dat Hendry hem eruit moest trappen kreeg de Rus een ap-chagi en werd zowat naar het volgende veld gelanceerd. Minpunt en de ontlading bij Hendry was gigantisch, even oogcontact met ons en wij wisten….hier staat een kampioen.
De finale zou echter ’s avonds afgewerkt worden.
Eliza mocht nog opdraven en knokte voor wat zij waard was, onbevreesd als ze nou eenmaal is, maar ook zij ontving teveel treffers. Respect voor haar vechtlust en instelling. Respect voor iedereen, bang voor niemand.
Voor Hendry aan de finale mocht beginnen werd er op het veld naast hem een soort full-contact taekwon-do afgewerkt op de mat, omgeven door een soort groot opblaaszwembad. Hoeken, opstoten, alles is toegestaan. De meningen hierover verschilden.
Maar wij kwamen voor Hendry, die in de finale uitkwam tegen iemand uit de Oekraïne. De eerste ronde ging nog redelijk gelijk op, maar toen Hendry in de tweede ronde het gas erop zette kwam zijn tegenstander niet meer aan de bak. Tegen het einde schopte hij zijn opponent twee keer tegen de mat met een mooie stop-kick en het aftellen kon beginnen.
Hendry Bloks, Europees kampioen in de klasse to 78 kilo, goud op zijn laatste EK, zo verdiend, zo gegund. Terwijl Dana richting hemel keek, wandelde die lange op zijn gemak naar haar toe om dan in elkaars armen te vallen en ja hoor, kippenvel, tranen en al bij de hele groep. Hier doe je het allemaal voor, wat een kanjer.
Heel de groep stortte zich op hem en ik wachtte rustig mijn beurt af en toen ik hem dan eindelijk kon feliciteren brak bij mij ook een dijk door, want sport is nou eenmaal emotie.
Dit hebben we ’s avonds uiteraard gevierd en aangezien wij op de zondag niets meer hadden is er menig biertje gedronken. Samen met wat Schotse en Ierse vrienden zijn we het centrum in gegaan en hebben we daar in een prima restaurant gegeten.
Dana en ik hebben een toost uitgebracht op alle aanwezigen, deelnemers, scheidsrechters, VIPs, toeschouwers, op vriendschap en op Taekwon-do. Een supergezellige avond.
De zondag werd doorgebracht met nog wat kijken naar de self-defence, t-shirts kopen, lachen en eigenlijk wachten op de avond. Het slotfeest was supergezellig en duurde de hele nacht zodat sommigen zonder slaap het vliegtuig in zijn gegaan, aangezien we al om half 6 opgehaald werden.
Story of our life, we kunnen nooit uitslapen.
Voor we het vergeten….Colin heeft nog meegedaan aan de breektesten en Ken aan de special techniques, maar ze zijn daarbij niet in de prijzen gevallen.
Al met al zijn we heel erg tevreden over alles en met 3 x zilver en 1 x goud mogen we, als klein land zijnde, niet ontevreden zijn. Ook wij zijn weer een ervaring rijker en we hebben zat aanknopingspunten om bij een volgend toernooi nog beter voor de dag te komen.
Zoals altijd eindigen we met wat rariteiten en wetenswaardigheden:
– Jezus Christ on the stoep is een Iers/Nederlandse uitdrukking
– Het liedje van the Cranberries, Zombie, is te gebruiken voor alles wat je op je hoofd zet of hebt
– Ken danst errug druk
– Els zoekt op de vreemdste plekken naar het toilet
– Wij zingen beter en meer dan de Ieren of de Schotten
We kijken nu al uit naar het volgende toernooi.
Dana Stokhof en Rob van Dongen
Bondstrainers