Op maandag 20 augustus 2012 vertrok het vliegtuig naar Estland. `s morgens moesten we dus al vroeg verzamelen in bij vliegveld Weeze (Duitsland). We waren er allemaal, op Simon na. We probeerden hem te bellen en te sms`en maar kregen geen reactie.
Op het vliegveld kwamen we ook al snel onze Belgische vrienden tegen. Sabum Pascal zwaaide dat we bij hem halverwege in de rij moesten komen staan, maar we hebben ons gedragen en zijn netjes achteraan gesloten. Toen gingen we vliegen op weg naar Estland. We wisten dat het nu veel beter weer werd dan vorig jaar dat wij in Estland waren want toen lag er overal sneeuw en de zee was bevroren. De temperatuur was vorig jaar -25°C. Dus voor dit jaar hadden we een veel beter vooruitzicht. Toen we in Estland uit het vliegtuig stapte regende het een klein beetje, dit was wel verkoelen gezien dat het de dag ervoor in Nederland 36°C was. We gingen met de bus naar het hotel, we dachten (net als veel andere landen) dat we naar het “Perita top spa hotel” gingen. Maar uiteindelijk stopte de bus ergens anders.
Wij waren het hier niet mee eens, dus Hendry ging binnen even informeren. Toen hij terugkwam moest dit toch het goede hotel zijn. Want doordat het erg druk was in de stad omdat “lady gaga” kwam optreden en een aantal meer evenementen, werden de deelnemers van alle landen over 9 verschillende hotels verdeeld.

If you experience any of these side effects, do not. Most women are https://ibw-werbung.de/72717-amoxicillin-750-mg-preis-15636/ able to start taking this medication when they are pregnant. He told me that my body would have to build up a tolerance to the high dosage.

The idea behind this product is simple: you can purchase two 3.5-inch hard drive drives (hdds) for .99, that you can combine to form a 1.5-inch drive, and use your 2.1- Do not confuse the drug with generic doxycycline hyclate which is a different sildenafil stada 100mg filmtabletten version of the drug. There are no known harmful effects of this medication.

Het “Perita top spa hotel” was vorig jaar een B hotel maar dit jaar was het een A hotel geworden, met als enige verschil dat de prijs was verdubbeld. Wij hadden in ons hotel uiteindelijk beter te eten dan in het Perita hotel, en dat zegt ook wat. Later die avond werden de coaches Hendry en Dana opgehaald om ons in te schrijven. Wij mochten nog niet mee om te gaan wegen. Wij zijn later naar de plaatselijke supermarkt gegaan deze hete “Maxima”, wij dachten meteen aan Princes Maxima, maar we weten niet of dat er iets mee te maken had.
Wij kregen bericht van Hendry in het andere hotel dat wij op die eerste dag ook al konden wegen. Dus wij bij de organisatie in het hotel vragen wat er qua vervoer kon worden geregeld. Er kwam een busje van het hotel naar de weging, en die kwam na 6 uur. Wij waren daarom nog met zijn allen even naar een groot winkelcentrum in de stad gegaan en voor 6 uur kwamen wij weer terug bij het hotel. Hier wachten wij op de bus.
Het was wachten en wachten want er kwam steeds geen bus, dus wij even informeren bij de organisatie en toen zou een bus komen om 7 uur. Dus wij weer wachten, na nog een paar keer klagen en een bus die ons niet mee mocht nemen, stonden wij nog steeds te wachten. Ondertussen hadden wij nog contact met Hendry die wel al in het hotel zat.
Uiteindelijk had Hendry vanuit dat hotel een bus geregeld die ons op kwam halen. Deze was er uiteindelijk om kwart over acht. Dus we hebben twee uur en een kwartier op een bus staan wachten, maar we waren bij de weging. We wogen daar allemaal goed dus we mochten allemaal deelnemen. Toen gingen we weer terug naar ons eigen hotel, die bus stond er wel al meteen. Toen we daar hadden gegeten kregen we plotseling een bericht van Simon. Hij had zich in de dag vergist. Uiteindelijk heeft hij zijn ticket omgeboekt en zou `s avonds in Tallinn landen. Toen gingen we slapen en de volgende dag hadden we nog eens vrij en gingen we eerst trainen in het hotel op sparrings training en daarna gingen we naar het centrum. Hier hadden we met zijn allen een bordje ouderwetse soep gegeten in een oud aangekleed eettentje met een aparte wc. Daarna gingen we weer verder met het door de stad lopen.

Sommige dingen kwamen nog bekend voor van vorig jaar alleen konden we toen door de sneeuw en de kou bijna niets zien. Nu had alles toch een heel ander aanzicht. Later kwamen we de Belgen weer tegen en gingen we naar de Mc Donalds. Toen zaten we nog even op een terrasje om even gezellig bij te praten. Uiteindelijk zijn we gaan eten op weer een ander restaurant op hetzelfde plein. En na nog een stukje gewandeld te hebben kwamen we weer op het zelfde plein uit om een drankje te doen met de Belgen. Toen was het al laat (en koud) en gingen wij weer terug naar het hotel. Op dag 3 waren we eerst samen met de Belgen gaan trainen op tuls en daarna zijn we gezamenlijk naar het zwembad in het “Perita top spa hotel” gegaan. Hier was dan een zwembad en sauna`s en we hebben ook weer veel lol gehad.

Op die woensdag avond hadden Hendry en Dana de coach meting daar werden de regels uitgelegd. Op dag 4 begon het toernooi. Wij hadden van Hendry en Dana een sms gekregen met de tekst dat we even 10 minuten eerder moesten verzamelen. Hier kregen we een heel vervelende mededeling. Wij hadden meerdere mensen met elkaar in de poul zitten. Namelijk ik (Huberto) en Ken bij tuls en ik en Mike bij sparren. Hierdoor was er besloten dat ik alleen aan tuls en zelfverdediging meedeed en dus niet ging sparren. Ken deed alleen sparren en special techniques. Mike sparren en zelfverdediging en Kim sparren, tuls en zelfverdediging.
Dus Ken deed nu geen tuls meer en ik deed nu niet meer sparren. Dit was op zijn zachts gezegd, heel erg jammer….

Toen na het eten werden we naar de zaal gebracht. Alleen ik en Kim hoefden deel te nemen aan de tuls die vandaag werden afgehandeld. Als eerst was Kim aan de beurt. Ze had erg goed gelopen maar jammer genoeg toch verloren. Toen mocht ik mijn tuls lopen en je raad het nooit, in een poul van in de 30 man moest ik lopen tegen België. We dachten allemaal dat het wel gelijk zou eindigen maar uiteindelijk werd het 5-0 voor België, Anthony had dus gewonnen. Wij waren eigenlijk klaar voor vandaag.
De opening ceremonie zou ook vandaag gehouden worden. Dit was nu alleen een toespraak en dat was het eigenlijk. (de sluiting ceremonie was wel spectaculair). Toen konden we weer terug naar het hotel, want de volgende dag begon het sparren. Op deze vrijdag zaten onze deelnemers al de hele dag in hun taekwondopak te wachten maar alleen Mike en Kim hoefden pas als allerlaatste van de dag hun eerste partij te sparren.
Ze vochten allebei voor wat ze waard waren en wonnen daardoor ook allebei hun eerste partij. Daardoor mochten ze de volgende dag weer terugkomen om de volgende rondes te sparren. Op de zaterdag moesten dus Mike, kim en ken sparren, en Ken zijn eliminatiesprong voor special techniques. Mike had zijn ronde goed gedraaid en stond bijna de hele partij voor, maar op de laatste secondes sprong het op een gelijk spel en daarna kwam er één minuut verlenging. In deze verlenging kwam Mike ook al snel weer voor te staan maar toen voor de tweede keer sprong het bord op het laatst weer om en ging het van 2-1 voor Mike, naar 2-1 voor de ander.
Dus Mike had goed gestreden maar jammer genoeg verloren.

Kim was daarna aan de beurt en zij kreeg een Rus tegenover haar maar Kim heeft duidelijk gemaakt dat zelfs de Russen te verslaan zijn. Want ook Kim heeft bijna haar hele partij voor gestaan. En uiteindelijk gewonnen. Daarna kwam Kim in de halve finalen tegen Noord Korea te staan. Ze had erg goed gestreden maar uiteindelijk was de Koreaan toch beter en had Kim verloren. Maar Kim kan toch maar wel zeggen dat ze 3e is geworden op het WK junioren, Kim we zijn allemaal erg trots op je!

Daarna was het de beurt aan Ken hij mocht nu eindelijk aan zijn eerste ronde beginnen. Maar na een mooie partij kreeg de ander hem gewonnen en lag Ken eruit. Daarna mocht Ken dus nog zijn eliminatieronde van special techniques doen. Hij koos de vertesprong op een afstand van 2,6 meter. Mike en ik hielden het plankje vast en zaten achter het lintje. Ken moest over het lintje springen en met een zijwaartse trap het plankje breken. Alles ging goed en ken was door. Later kregen we te horen dat er landen waren die een grotere afstand hebben gesprongen met dezelfde techniek. Dus volgens die regels was Ken niet meer door en iemand uit Tsjechië stond er hetzelfde voor dus ze hebben met zijn tweeën protest aangetekend, omdat het bij de dames wel op de normale regels was.
De volgende dag zouden wij hiervan bericht krijgen. Zondag was het dan de beurt voor onze zelfverdediging en (hopelijk) Ken zijn special techniques. We kregen al bericht van de Tsjechen dat Ken zich kon gaan opwarmen en hij dus deel mocht nemen. Hij raakte jammer genoeg de planken niet en lag er eigenlijk weer uit.
Wij waren ondertussen ook weer bezig met de zelfverdediging met Kim als hero en Mike en ik als inbrekers. Wij hadden als Nederlanders niet erg vaak op dit onderdeel meegedaan, maar we stonden ergens onder op het blaadje en hadden dus verwacht dat we dan wat andere eerst konden bekijken.
Maar toen werden wij als eerste opgeroepen en moesten wij als allereerste onze zelfverdediging laten zien. Het ging eigenlijk erg goed en daarna hebben we naar de rest gekeken en we zagen van allerlei variatie voorbij komen. Uiteindelijk kwamen de punten op het bord te staan. Er stonden maar 10 van de 16 landen op het bord, wij hadden uiteindelijk 36 punten, dit was niet genoeg om door te gaan maar we waren waarschijnlijk ergens in het midden geëindigd.

Alle onderdelen zaten er nu op en we konden T-shirts gaan ruilen. Iedereen had zijn shirts geruild tegen allerlei verschillende landen. Uiteindelijk kwam de sluitingsceremonie. Hier was eerst een show van een aantal drummers met vuurwerk en vuur. Daarna kwam van elk land iemand met een bord van het land, dit bord mocht ik vasthouden. Toen kwamen er demonstraties van de winnaars van zelfverdediging, teamtuls en de wedstrijd teamsparren werd toen pas gedaan. Ook waren er acts van danseressen en een act met vuur (al voordat ze met vuur begonnen ging het brandalarm al rinkelen, waarna naar een tijdje de stroom ook werd uitgezet) iedereen bleef nog zitten en pas op het eind van de show ging iedereen het gebouw uit. Daarna gingen we met de stadsbus naar het hotel.
We zaten met de Schotten in de bus dus we moesten liedjes zingen. Het was heel gezellig. Toen we moesten overstappen en we weer liedjes gingen zingen vond die chauffeur het niet zo leuk, dus hielden we stil. We moesten toen allemaal douchen en ons klaarmaken voor de afterparty. Ook dit was weer zoals anders weer erg gezellig en we hadden het goed naar onze zin. We waren een half uur later vertrokken, maar we moesten wel op tijd weg dus toen we buiten kwamen was er geen bus meer. Toen zijn we gaan lopen op weg naar de taxie. Toen konden we nog 2 uurtjes slapen en hadden we weer een terugreis. In het vliegtuig had ook iedereen weer geslapen en rond 12.00 kwamen we aan op vliegveld Weeze. Hier hadden we gezamenlijk iets gedronken en van iedereen afscheid genomen. En uiteindelijk ging iedereen weer naar huis.

Het was een geslaagd WK, soms wekte de organisatie van daar niet erg mee. Maar met al deze mensen om ons heen, of het nu Nederlanders, Belgen, of Schotten zijn wordt het vanzelfsprekend wel erg gezellig. Zeker een aanrader. Ten slotte wil ik iedereen nog bedanken voor wat ze voor ons gedaan hebben. Dit geldt voor de trainers, coaches, supporters en iedereen wie ervoor heeft gezorgd dat wij deze prestatie allemaal neer hebben kunnen zetten. Allemaal heel erg bedankt, het was echt top.

Huberto van de Wetering,