We, Sabums Johan Groen, Max Spaans en ondergetekende, verzamelde op Schiphol voor onze reis naar Pyongyang, Noord Korea. We vlogen via Beijing, China, omdat rechtstreeks vliegen niet mogelijk is. Na de diverse controles op Schiphol, vlogen we in ruim 9 uur naar Beijing. De controles hier verliepen probleemloos, maar het zoeken naar onze vlucht naar Pyongyang was toch wat moeilijker. We waren geland op terminal 2 en moesten naar terminal 3. Dus eerst een heel eind lopen naar de bus, die ons naar terminal 3 bracht. Daar weer een eind lopen en inchecken. Vervolgens met de trein naar de pier, dan weer lopen naar de gate waar ons vliegtuig stond te wachten en vervolgens met de bus naar het vliegtuig. Beijing Airport is best heel groot.
Drugs.com provides comprehensive and current information on more than 25000 types of drugs that are used to treat a wide array of medical conditions. The best online pharmacy is online medicine sneeringly amoxicillin ohne rezept kaufen holland - cheap doxycycline. Can someone who has been told she has ms be told it is in fact because she has diabetes?
In my view, this approach does not address all these factors. Dapoxetine (sildenafil) is an effective and safe treatment option https://dobrydom.org/63615-viagra-50-mg-online-kaufen-25917/ for erectile dysfunction. I have to say i'm very happy with what you're doing there and can really recommend buying clomid online to others as well.
De meeste pasagiers hadden zoveel taxfree gekocht, dat wij onze handbagage niet meer kwijt konden en bij onze voeten moesten plaatsen. En we zaten toch al zo krap in dit kleine toestel. Na 2 uur landden we op Pyongyang Airport. De controle verliep weer probleemloos, hoewel Johan wel zijn GSM moest inleveren. Toen wachten op de bagage…….. Die bleek er gewoon niet te zijn, van niemand. Later bleek die ergens in Beijing te zijn. We werden opgevangen door onze gidsen, mr. Pak Kwang Hyok en mr. Paek Song Hak. Later mr. Pak en Paek genoemd. Met de bus naar het Koryo hotel, inchecken en lekker even douchen. Dan eten en slapen.
De volgende ochtend stond de bus klaar voor een bezoek aan het graf van generaal Choi Hong Hi. Dat was best indrukwekkend. Groot opgezette begraafplaats voor patriotten en martelaars, aangevuld door bekende sporters en artiesten. Elke grafsteen was voorzien van een foto.
’s Middags naar Juche Tower, een 170 meter hoge toren, helemaal van steen gemaakt. Volgens zeggen de hoogste stenen toren ter wereld. Speciaal gemaakt ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van Kim Il Sung, de stichter van DPRK (9-9-1947). Met de lift naar boven en daar een geweldig uitzicht over de stad. Je kon ook het Koryo hotel zien liggen.
Daarna verder naar de ‘Arc de Triomph’ van Pyongyang. Ook gebouwd voor de 70ste verjaardag van Kim Il Sung. ’s Avonds bleken de koffers van Johan en Max te zijn gearriveerd, de mijne nog niet.
Op zondag een wandeling gemaakt met een paar Tjechen en onze gidsen naar Juche Tower. De gidsen klaagden dat ze zo ver moesten lopen…
’s Middags naar de graftombe van Koning Tongmyong. Erg indrukwekkend, met veel gebouwen en beelden. En zelfs een Budistische tempel met een heuse monnik.
Op de terugweg gestopt bij het eenwordings monument van Noord- en Zuid-Korea.
Maandag was de eerste dag van het seminar. Helaas veel zitten en kijken, maar verder niets doen. Alle 24 Tuls werden behandeld, maar niet geoefend. Dat was wel jammer, maar de tijd liet dat niet toe. Mijn koffer is er nog steeds niet, dus in de wastafel maar even de nodige kledingstukken gewassen.
Dinsdag was het scheidsrechters seminar. Er waren weer meer deelnemers dan gisteren en kennelijk mochten er toch meer scheidrechters meedoen dan die, die uitgenodigd waren. Later bleek dat er weer scheidsrechters meededen aan de WK zonder seminar.
’s Avonds arriveerde het Nederlandse team, dat was wel gezellig. Allemaal in het oranje, dus duidelijk herkenbaar. En na het eten kreeg ik om half tien eindelijk mijn koffer J.
Woensdag was de dag van het congres, gehouden in het People’s Palace of Culture.
Maar eerst een ceremonie bij een mozaïk van Kim Il Sung en diens zoon Kim Jong Il, wat aan de rechterkant achter het Taekwon-Do Palace stond.
Tijdens het congres werden er 4 nieuwe Grand Masters bekend gemaakt: Robert Howard, Phap Lu, Kim Ung Chol en Hwang Ho Yong.
Opvallende afwezige tijdens het congres was GM Rhee Ki Ha, die bleek een IIC te hebben en was dus verhinderd…
Ook zag ik hier SM Won Byong Ho, ooit in Duitsland actief, maar nu wonend in China.
Er werd onder andere gestemd over de volgende lokatie van de WK 2013. De keuze viel op Sofia, Bulgarije.
’s Avonds was de loting, maar die duurde erg lang, dus daar hebben we niet op gewacht.
Donderdag was de eerste toernooidag. ’s Morgens de openings ceremonie, erg indrukwekkend. Sierlijke dames die werden afgewisseld door spectaculaire Taekwon-Do demonstraties.
’s Middags werd begonnen met het onderdeel Tuls. Op mijn veld (2) waren de dames 2e en 3e Dan aan de beurt en daarna de dames teams. Toen op veld 4 de Koreaanse heren aan de beurt waren, viel plotseling het licht 5 minuten uit. Echt helemaal donker. Ik hoorde wat dames gillen, weet ook niet waarom. Uiteindelijk waren we om 21.00u weer terug in het hotel.
Op vrijdag werd begonnen met de sparring. Onder politie begeleiding, zwaailicht en sirene, werden we naar de sporthal gebracht. Dat ging vanaf dat moment elke dag zo. We moesten erg lang wachten voordat er eindelijk wat werd gedaan. Het nieuwe draadloze scoringsysteem, soort I-pad, blijkt goed te werken, echter de zichtbare score op de TV bij het veld, ging niet lager dan 0 (nul). Dus als je op -4 stond en je maakte een duidelijke trap op het hoofd, kreeg je weliswaar 2 punten er bij (naar -2), maar bleef de zichtbare score op 0 staan. Dat zorgde voor aardig wat gefrustreerde deelnemers en coaches. Ik heb de programmeurs gevraagd dit aan te passen, hetgeen uiteindelijk op zaterdagmiddag zichtbaar bleek.
Eliza moest op mijn veld tegen een Argentijnse en wist dat overtuigend te winnen. Ze vergat echter wel de verplichte 180o draaitrap te maken in beide rondes, dus dat scheelde 4 punten per scheidsrechter. Ik lichtte coach Eric hierover in en hij bleek dit niet te weten. Later moest Eliza haar meerdere erkennen in een zeer goede Russische. In de middag zag ik Hendry sparren tegen een Tjech. Dat ging best goed, maar ook hij vergat zijn verplichte techniek, waardoor hij alsnog verloor.
Johan en Max vlogen aan het eind van de middag weer terug naar huis. Ik kwam om 21.15u weer terug in het hotel, dus weer een erg lange dag.
Op zaterdag ging het sparren verder en moest alles af zijn, behalve de team finales die op maandag op het programma stonden. Dit keer ben ik niet tot de prijsuitreiking gebleven en was ik om 19.00u weer terug in het hotel.
Zondag stonden de zelfverdediging, de speciale technieken en de powerbreaking op het programma. In het begin verliep alles erg traag, waardoor we uiteindelijk in tijdnood kwamen. De Russische deelnemers aan de speciale technieken hadden zich al teruggetrokken en waren terug gegaan, omdat die maandag de finale tegen Croatie moesten sparren. Pas om 23.30u was het klaar en ging ik, voor de prijsuitreiking, terug naar het hotel.
Op maandag stonden alleen de team sparring finales op het programma. Bij de dames DPRK tegen Rusland en bij de heren Rusland tegen Croatie. DPRK won bij de dames en Croatie bij de heren, na een heuse knock-out van een Croaat. Hier werd zelfs hartmassage toegepast door de Koreaanse arts, hetgeen mij een beetje overdreven leek aangezien hij nog steeds ademde. Veel mensen schrokken daar wel van. De rode kaart voor de Rus was echter wel terecht, hetgeen het verlies van de totale ontmoeting betekende.
Na de sluitings ceremonie, die ook best heel mooi was, heb ik mijn koffer gepakt, uitgecheckt en ben ik naar het vliegveld gebracht. De terugreis verliep goed. In Beijing werd ik netjes opgehaald door de shuttlebus van het hotel, waar ik één nacht verbleef. Na het ontbijt werd ik naar terminal 2 gebracht van waar de KLM vlucht naar Amsterdam zou vertrekken. Aangezien ik goed op tijd was, kreeg ik (vanwege het volgeboekte vliegtuig) een luxere plaats aangeboden. Nou dat was wel lekker hoor. Ik kon echt mijn benen strekken en zelfs om de stoelen heen lopen zonder iemand te hinderen.
Noord Korea, Pyongyang.
Een mooie stad, met heel veel grootse gebouwen, monumenten en vooral veel mozaïken. Aan de andere kant heel veel flatgebouwen met kleine woningen. Iedereen draagt elke dag een speldje van Kim Il Sung, de stichter van DPRK. De mensen zijn arm, maar lijken niet ontevreden. Ze zijn altijd bezig met iets en in die zin lijkt het wel op een mierenhoop of een bijenkorf. Internet, TV of telefonie naar buiten Korea is er bijna niet. Ik denk dat 90% van de bevolking nooit het land verlaat. In die zin is het best sterk geïsoleerd. Iedereen doet alles voor de grote leider Kim Il Sung, die overigens al jaren dood is. Maar in de grondwet staat dat hij de president is. Zijn zoon Kim Jong Il houdt dit ook in stand. Hij doet wat zijn vader zou willen. De vraag is hoe lang ze dit nog volhouden in deze tijd. Je gaat hier echt terug in de tijd. De bussen en trams die hier rijden, zouden bij ons al 10 jaar op de schroothoop staan. Bijna alle werkzaamheden worden met de hand gedaan. Soms lijken de werkzaamheden wel een beetje op bezigheidstherapie. Aan de andere kant is de criminaliteit daar erg laag. Volgend jaar is de 100ste geboortedag van Kim Il Sung, dus dat betekent weer een groot feest en veel mooie gebouwen en monumenten die worden gemaakt. En iedereen werkt daar op zijn of haar manier aan mee.
Al met al een zeer nijver en toegewijd volkje, maar met weinig of geen eigen initiatief of ontwikkeling.
Alles bij elkaar een hele mooie ervaring.
Taekwon, Sabum Peter Vergroesen