Het lijkt nog maar zo kort geleden, dat we het verslag van het trainingsweekend te Veldhoven aan het schrijven waren, maar zo werkt dat nu eenmaal. Maanden van voorbereiding, een week lang toppen op een toernooi en voor je het weet zit je, na een warme maaltijd, weer thuis een coachverslag te doen. Time flies when you are having fun zoals de Fransen zeggen.
Aminopenicillins (penicillins, cephalosporins, and clindamycin) have been used as drugs since ancient times to treat a variety of illnesses. A study published by the national academy of Écully viagra kaufen legal sciences, released in october 2012, showed drug makers have increased spending by about billion in the last two decades as the price of drugs climbed more than 600 percent in inflation adjusted terms. It is the most widely used of all the active ingredients in viagra.
Prednisone sodium phosphate is used for the treatment of rheumatoid arthritis and the treatment of ulcerative colitis, a type of inflammatory bowel disease. Treating heartworms in dogs http://seglervereinschlutup.de/10051-sildenafil-100-mg-shop-apotheke-97822/ with ivermectin and doxycycline is superior to doxycycline alone. Pitfall: it’s possible that you’ve been taking a non-prescription medication that could interact with this medication.
Dit keer mochten we naar Estland om de eer van Nederland te gaan verdedigen en we hadden wel een donkerbruin vermoeden, dat het daar rond deze tijd wel eens een beetje koud kon zijn. En dat klopte helemaal, de gemiddelde temperatuur lag zo rond de min 20. Best apart om dan in een hotel aan het strand te zitten met uitzicht op de bevroren Baltische Zee en ook best apart om telkens weer in een bus te moeten wachten, waar het binnen mogelijk nog kouder was dan buiten. We konden nog net geen sneeuwballengevecht houden binnen.
Maar dat heeft allemaal ook weer zijn charme en de groep heeft zich er kranig doorheen geslagen. Sterker nog, voordat we naar de weging gingen zijn we eerst in trainingspak en daarna in dobok het ijs op gegaan om wat foto’s te nemen.
Er was ’s avonds niet veel te beleven in het hotel en we zaten te ver van de stad om daar naar toe te gaan, dus hebben we met z’n allen een popquiz gedaan met Paul Dekker als winnaar en Fred als verdienstelijke tweede. Ook is daar de eerste bijnaam van het toernooi ontstaan: the Quizzzzzzmaster, een snoeiharde spelleider, die fouten of grappige opmerkingen direct bestrafte met aftrek van punten.
Op de eerste dag zijn het een hoop verplichtingen als registratie, inchecken etcetc, maar we hadden ook tijd om even in de sporthal wat te trainen. Daar troffen we ook het demoteam van Noord-Korea aan en Paul zag een oude bekende (waarvan hij er echt een hele hoop heeft). Daardoor was het een peuleschil om met deze atleten op de foto te gaan.
De volgende dag de weging. Iedereen was goed op gewicht behalve Eliza. Was niet veel, maar het moest er wel even af, dus rondjes lopen door de sporthal en vervolgens nog een stief kwartiertje op de home-trainer. Flink zweten geblazen dus voor deze dame, maar bij de tweede weging was het allemaal in orde. Wij mochten naar de coachmeeting, maar die vond plaats in een zaal, die vlak naast de eetzaal gelegen was, dus hebben we meer rammelende borden gehoord dan wat anders. We konden wel gelijk de poules gaan bewonderen en op woensdag stonden de tuls voor iedereen en het sparren voor de veteranen op het programma.
De eerste dag begon voor onze groep en met name voor Dana bijzonder emotioneel. We werden verzocht om als groep op te stellen, zodat de hele zaal 1 minuut stilte kon houden ter ere van SM Stokhof. Stilte kan zo indrukwekkend zijn en dat was het dit keer ook. Het liet maar weer eens zien hoe groot het respect voor hem was en nog steeds is. Wij mogen trots zijn, dat wij van deze man les hebben gehad. De avond ervoor had Dana uit handen van Master Miller al een exemplaar van UKTA Magazine gehad, waarin een hele pagina aan SM Stokhof gewijd was.
Over de tuls kunnen we kort zijn, we liggen nog wel achter op met name de Balkan-landen , maar laat ze maar oppassen….we komen eraan. Iedereen heeft gewoon goed gelopen.
Vervolgens mochten Herman en Paul aan de bak, allebei veteranen in de Gold Class. Daar zijn de poules vaak klein, maar onze mannen konden gelukkig wel een potje sparren. Paul verloor helaas van een grote Bulgaar, terwijl Herman nipt verloor van een knokker uit de Oekraïne. Het eerste edelmetaal was derhalve binnen en ook de tweede bijnaam. Paul had een wondje aan zijn gezicht, dat maar bleef bloeden en gaat voortaan als Scarface door het leven.
Op donderdag konden de junioren en senioren aan de bak bij het sparren en dan heb je bij de loting ook gewoon een beetje geluk nodig. Rory had gewoon de pech een latere finalist te treffen. Hij draaide zelf goed, maar stond tegenover een hele goede knokker.
Voor de rest heeft iedereen goed gepresteerd, niemand heeft verzaakt, niemand hoeft zich te schamen. Conditioneel zag het er allemaal goed uit, maar dat hadden we ook wel verwacht. Voor enkele junioren was het hun debuut op zo’n groot toernooi en dan hoop je uiteraard op een stunt, maar met de geleverde prestaties kunnen wij als trainersstaf erg goed leven. Op deze groep zit nog enorm veel rek en wij hebben zat dingen gezien waar we aan gaan werken. De opdracht was: goed presteren, leren, maar bovenal genieten en die opdracht is perfect uitgevoerd. De oogst van deze dag was brons voor Eliza en zilver voor Hendry.
Mooiste moment van deze dag? Hendry Bloks, die, nadat hij voor de zoveelste keer bestolen was van de titel, zich herpakte en als eerste bij het veld stond om zijn teamgenoot Simon aan te moedigen. Dat is de mentaliteit, waarmee we kampioenen kweken.
De sfeer binnen de groep was trouwens super, zowel tijdens als na het toernooi. Iedereen steunde elkaar, er waren geen groepjes, het was één team, coaches, officials, deelnemers, toeschouwers en scheidsrechters. Want ik wil Chris, Colin en Joop niet ongenoemd laten. Ook hun prestatie was top en we hebben hun belangstelling voor de deelnemers heel erg gewaardeerd. Klasse mannen!!!
Op donderdag special techniques. Ja, daar moeten we echt nog veel aan gaan doen, maar…..
We staan pas aan het begin, dus dat komt allemaal goed.
Onze sporthal was ronduit teleurstellend, net of voor het toernooi nog de bloembollenveiling er gevestigd was en na het toernooi de veemarkt. Toiletten smerig, tribunes te laag, geluid slecht, behalve wanneer Joop om mocht roepen en dan in Amsterdams Engels de coaches op de tafel vroeg. Maar ’s middags werden we naar een schitterende hal gebracht voor de officiële opening en diverse demo’s. Sommigen waren daar al geweest en die wisten ook te vertellen, dat de Mac er aan de overkant zat. We zaten dus nog niet eens of Hendry, Dana en Rob kregen van Ineke centjes om friet en hamburgers te gaan halen.
Ja, ik weet het, niet echt sporteten, maar dat was het eten in ons hotel ook niet echt. Toen we bij de Mac binnen kwamen zagen we dat de Tjechen ons net voor waren geweest met een bestelling van 162 hamburgers. Daarbij vielen die 19 friet en 38 burgers van ons in het niet, maar ze smaakten er niet minder om hoor. Ineke…..nogmaals bedankt namens de hele groep en gefeliciteerd he. Goed te vermelden dat Hendry voortaan de Big Mac Master en Dana de MacChicken Master genoemd worden.
De demo’s waren over de hele linie genomen wel oke, met een mooie aikido demo en een karate demo waarbij alles mis ging. Verder nog wat volksdansen en de opkomst van alle landen, waarbij het de eer aan Hendry was om de Nederlandse vlag te dragen.
Maar toen het hoogtepunt van de avond, de Noord-Koreanen. Iedereen heeft wel eens filmpjes gezien en die zijn dan al indrukwekkend, maar zo vlak voor je neus…..ongelooflijk, wat die mensen allemaal kunnen. Smullen geblazen.
Zaterdag was onze laatste dag met teamsparring en breektesten op het programma. Onze veteranen mochten het spits afbijten tegen de Oekraïne, maar die kwamen mooi niet opdagen.
Dus toen tegen de Russen. Rob won de eerste pot, Paul verloor helaas de tweede en wij dachten allemaal dat Herman zijn partij gewonnen had, maar tot onze grote teleurstelling ging de zege naar de Russen. Frustrerend, maar wel de vijfde medaille van dit EK: brons.
Simon Roukema had al aangegeven, dat hij dit als zijn laatste toernooi beschouwde en kon zijn indrukwekkende maar vooral lang TKD-loopbaan nog meer glans geven met een prijs bij het breken. Het was hem van harte gegund, maar het is hem niet gelukt.
Al met al kijken wij coaches terug op een goed toernooi, waarbij we weer ervaring internationaal hebben opgedaan en voldoende stof tot nadenken hebben gekregen. We gaan de komende tijd werken aan een beleidsplan om er voor te zorgen, dat we in de toekomst vaker het Wilhelmus gaan horen en veel minder vaak het Russische volkslied, want dat gaat je knap de strot uithangen na 20 keer.
Wij willen iedereen, deelnemers, officials, toeschouwers en scheidsrechters bedanken voor een fantastische week, waarin onderling een topsport-klimaat heerste gepaard met veel gezelligheid en onderling respect. Complimenten voor de discipline binnen deze jonge groep, daar kunnen veel landen en dan met name de Oost Europese landen nog een voorbeeld aan nemen.
Zoals te doen gebruikelijk aan het eind van het coachverslag nog de rariteiten:
– we weten nu eindelijk hoe Master Beer er uit ziet
– Pippy Langkous heet in Estland Pippy Pikksukk
– 4 tjiktjaks zijn 1 Plov
– Tallinn heeft hele rare straatnamen
– Fred houdt erg van zingen en heeft een laptop vol liedjes (ook te boeken voor feesten/partijen)
– Wendy weet nu eindelijk het verschil tussen een gekookt en een gebakken ei
– Huberto is niet echt een chinees
Hopelijk stimuleert dit verslag alle Taekwon-Doin binnen de TIN om naar de LWT te komen, waarvan de eerstvolgende op 17 april gepland staat.