Pas als je bezig bent met het schrijven van een coachverslag realiseer je jezelf hoeveel er eigenlijk in een weekend gebeurt en hoe snel zo’n weekend voorbij gaat. Zo ook dit keer.

De vrijdag begon redelijk rommelig door de plotselinge barre winterse omstandigheden, waarbij sommigen er een reis van ca. 5 uur voor over hadden om in Veldhoven te komen. Bij anderen was het dusdanig slecht, dat die de keuze maakten om dan maar op zaterdag naar het zuiden te reizen. Normaal gesproken komen de meesten zo tussen half 7 en 7 uur aan en kunnen we de eerste training om 8 uur laten beginnen en dan tot een uur of 10 trainen. Maar afgelopen vrijdag hadden we pas om 9 uur een groep van ongeveer 20 man en zijn we slechts een uur bezig geweest, maar uiteraard met volle overtuiging. Lekker even op de kussens werken en de standaard zetten voor de rest van het weekend. Ook moesten we ’s avonds al beslissen dat het te gevaarlijk was om de volgende ochtend buiten te gaan hardlopen. Lopen in verse sneeuw gaat wel, maar om half 8 ’s  ochtends zie je niet waar je loopt en is het risico van blessures oplopen te groot. Om 7 uur denderde de wekker van vlees en bloed weer langs de deuren om iedereen uit de veren te krijgen, dit tot groot vermaak (NOT) van onze buren van de Stichting Heppie, die we eigenlijk het hele weekend niet één keer hebben kunnen betrappen op een Heppie-uitstraling. Maar om half 8 stond iedereen in de sportzaal en kon de indoor-looptraining beginnen. Rob had een programma samengesteld met loopoefeningen vanuit de atletiek en het voetbal, waarbij het vooral ging om voetenwerk en explosiviteit. Hij had zelfs een variant op de ouderwetse stoelendans maar dan zonder stoelen. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons verblijf, waar Erik en Jeroen ondertussen het ontbijt klaar hadden gezet en na dit ontbijt druppelden weer wat deelnemers binnen, waardoor de totale groep uitkwam op een man of dertig.

De tweede training vond plaats van 10 tot 12 en ook dit keer werd er door iedereen keihard getraind en moest helaas Erik even naar de EHBO met één van onze gasten, die waarschijnlijk haar kniebanden verrekte. We willen haar bij deze nogmaals heel veel sterkte toewensen. Na het middageten (inclusief soep met ballen) was de beurt aan de eerste gasttrainers. Voor velen van ons oude bekenden, nl. Retze Faber en Ruud van de Veerdonk, die ook op de Memorial een workshop hadden gegeven. Ruud heeft ons oefeningen uit laten voeren, waarbij je zonder het te weten heel erg met mentale weerbaarheid bezig was. Ook een heel stuk theorie. Onbewust is iedereen op zijn of haar niveau daar al mee bezig, maar je kunt het ook bewust gaan doen en dan werkt het nog ook. Retze ging meer praktijkgericht aan de slag. Eén van de punten, die daarbij centraal stonden was: trappen om te raken. Klinkt simpel misschien, maar ga maar eens kijken bij een toernooi. Daar wordt enorm veel energie verspild met gaten in de lucht trappen. Fantastisch om weer eens een paar uur met deze oud-selectieleden en ploegmaatjes te trainen. Terwijl wij ons daar in het zweet werkten was sabum Chris al bezig in zijn ter plekke ingerichte Indonesische restaurant . Toko Chris verzorgde voor de gehele groep, samen met zijn immer charmante assistente, een warme maaltijd met overheerlijke nasi, kipsaté en uiteraard kroepoek. Met een tevreden glimlach op zijn gezicht zag hij iedereen smullen en vaak twee, ja soms wel drie keer opscheppen. “Selamat makan” klonk het dan, oftewel “eet smakelijk”. Maar die glimlach had ook een zwarte kant, want hij wist, wat het avondprogramma zou worden, aangezien hij dat gedeelte voor zijn rekening nam. Het onderdeel tuls en dan vooral teamtuls. Maar lachend riep hij aan het begin van een pittige warming-up: jaha, even die nasi eruit duwen. Maar aan het eind van deze avondtraining had hij ons geleerd, dat je, ook al heb je daarvoor maar 3 kwartier de tijd en ook al werk je met mensen van verschillende leeftijd en van verschillende scholen, dan toch best een alleszins redelijke teamtul kunt maken. Na het douchen plofte heel de groep nog even gezellig bij elkaar. De jonkies in hun lounge-hoek, de senioren en veteranen aan een tafel om het toch vooral over tae-kwondo te hebben.

Ook de volgende ochtend was hardlopen buiten geen optie en werd een combi gemaakt van looptraining en losjes werken op de kussens. Dit om de spieren weer even op rek te brengen na de inspanningen van de dag ervoor. Gelijk werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om de doboks van Erik wat beter te laten drogen door ze in de basket te dunken (bedankt Colin Adolfs) en de basket voor de constant blazende heater te hangen. De foto staat inmiddels op Facebook. Na het ontbijt gingen we voor de laatste keer naar de hal voor een tae-kwondo-training.  En zoals bij elk trainingsweekend wordt er dan kilometers tape aangelegd om blaren, ingescheurde tenen en opengeslagen knokkels te verzorgen. Maar echt zware blessures zijn gelukkig uitgebleven. Na de training is door de bondstrainers de definitieve selectie bekend gemaakt voor het EK, dat in mei gaat plaatsvinden in Sofia, Bulgarije. Iedereen nogmaals van harte gefeliciteerd. Zoals te doen gebruikelijk wordt de laatste training verzorgd door gasttrainers en is dit dan bij voorkeur iets heel anders dan tae-kwondo. Dit keer mochten we twee aikido leraren verwelkomen, die de groep wat basisoefeningen lieten uitvoeren, zowel ongewapend als met de jo (stok). Erna mocht iedereen plaats nemen en gaven zij nog een demonstratie met de katana, oftewel het samoeraizwaard. Erg leerzaam en erg indrukwekkend met hoeveel rust e.e.a. overkwam. Opvallend was het, dat zij ons bedankten, dat ze bij ons te gast mochten zijn.

Al met al een zeer geslaagd weekend, waarvan wij bondstrainers weer heel veel positieve energie hebben gekregen.

En voor de mensen, die er dit jaar niet bij waren: jullie hebben echt wat gemist.

Opvallende feiten:

[list style=”arrow” color=”teal”]

  • Dat kleine mannetje Kevin, die even liet zien wat Do was, door helemaal uit zichzelf naar de aikido-leraren te lopen en ze keurig netjes met een handje te bedanken voor de training.
  • Boterhammen, die gegeten worden met een mix van cervelaat en hagelslag.
  • Ken en Colin, die na een wedstrijdje sneeuwster maken, niet wisten hoe snel ze onder de warme douche moesten komen.
  • De perfecte discipline, waar het opruimen, afwassen, met z’n allen helpen en op tijd naar bed gaan betreft. Ook een stuk Do. Complimenten aan iedereen.
  • En we willen dit verhaal eindigen door nogmaals Erik van Nunen te bedanken voor de perfecte organisatie van dit weekend.

[/list]

Taekwon

Fred Ton, Dana Stokhof en Rob van Dongen